Οι περισσότεροι γονείς κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για τα παιδιά τους. Θέλουν να τα μεγαλώσουν χωρίς να τους λείψει τίποτα, να τα σπουδάσουν και να τα στηρίξουν στο επαγγελματικό τους ξεκίνημα. Πιο πολύ απ’ όλα, όμως, θέλουν να μεγαλώσουν παιδιά χωρίς ψυχολογικά προβλήματα. Γι’ αυτό, κάνουν ότι μπορούν για να μεγαλώσουν τα παιδιά μέσα σ’ ένα φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον.

Παρά τις καλύτερες προσπάθειες των γονιών, όμως, πολλά παιδιά θα αντιμετωπίσουν τις κρίσεις πανικού νωρίς. Στις ΗΠΑ ο χρόνος εμφάνισης της πρώτης κρίσης πανικού είναι τα 20-24 χρόνια. Πριν καλά-καλά ανακαλύψουν τις χαρές της ζωής, νέοι άνθρωποι θα υποφέρουν. Συχνά, κρίσεις πανικού θα πάθουν και τα παιδιά της σχολικής ηλικίας και οι έφηβοι. Και οι γονείς τους δεν θα εντοπίσουν το πρόβλημα. Μέχρι την περίοδο λίγο μετά τις πανελλαδικές εξετάσεις και ειδικά αν το παιδί περάσει σε άλλη πόλη.

Τότε ο γονιός μένει εμβρόντητος από αυτό που έπαθε το παιδί του και δεν καταλαβαίνει πώς έγιναν όλα τόσο ξαφνικά. Το μεγάλωσε «μέσα στα πούπουλα». Η εύκολη ερμηνεία είναι ότι δεν του έλλειψε τίποτα και έτσι έγινε αδύναμο. Σε τελική ανάλυση, η προηγούμενη γενιά πέρασε πιο δύσκολα και δεν έπαθε διαταραχές άγχους. Στην πραγματικότητα, οι γονείς δεν έχουν ιδέα πώς δημιουργείται μια διαταραχή άγχους. Πώς να το ξέρουν; Δεν διδάσκεται πουθενά. Την εντοπίζουν τόσο ξαφνικά, όσο ξαφνικά εμφανίζονται και οι πρώτες κρίσεις πανικού στο παιδί τους.

Πολλοί άνθρωποι με κρίσεις πανικού χάνουν την ελπίδα τους ότι θα γίνουν καλά. Σκέφτονται ότι μπορεί να μην παθαίνουν κάθε μέρα κρίσεις πανικού, αλλά δεν το πιστεύουν ότι θα ελευθερωθούν ποτέ οριστικά από την αγωνία του άγχους.

Η απελπισία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του αποτελέσματος στην ψυχοθεραπεία. Και ένα από τα συχνότερα λάθη στην ψυχοθεραπεία των διαταραχών άγχους. Όσο και να μειωθεί το σύμπτωμα, το όφελος της θεραπείας είναι μικρό και χρονικά περιορισμένο, αν ο ασθενής φοβάται την υποτροπή.

Για να γίνει πραγματικά καλά ένας απελπισμένος άνθρωπος, πρέπει πρώτα να ελπίσει πάλι. Αλλά πώς να ελπίσει, όταν τα καταφέρνει για ένα διάστημα και μετά υποτροπιάζει; Πώς να ελπίσει, όταν η μια θεραπεία μετά την άλλη απέτυχαν να δώσουν οριστική λύση στο πρόβλημα;

Όταν οι άνθρωποι διανύουν την περίοδο με τις έντονες και συχνές κρίσεις πανικού, εύχονται μόνο να μην είχαν συμβεί σε αυτούς. Όταν η ψυχοθεραπεία σταματήσει τα συμπτώματα, πολλοί ασθενείς θέλουν να προχωρήσουν περισσότερο και να μειώσουν την πιθανότητα να πάθουν κρίσεις πανικού στο μέλλον. Αυτοί, έχοντας πια αφήσει τις κρίσεις πανικού στο παρελθόν, ανακαλύπτουν τότε τα βαθύτερα αίτια της διαταραχής που, σχεδόν πάντα, πηγάζουν από την ψυχολογία που έμαθαν στην οικογένειά τους.

Τότε κάτι περίεργο συμβαίνει: ενώ στην αρχή της ταλαιπωρίας τους εύχονταν να μην είχε συμβεί σε αυτούς αυτό το κακό, τώρα νιώθουν ένα είδος ανακούφισης που έπαθαν κάποτε τις κρίσεις πανικού. Συνειδητοποιούν βαθιά ότι οι κρίσεις πανικού δεν πήγαζαν από το αδύναμο κομμάτι του εαυτού τους, αλλά-όσο απίστευτο κι αν ακούγεται-από το δυνατό. Ήταν το δυνατό κομμάτι του εαυτού τους που τους εμπόδιζε, με φράγμα τις κρίσεις πανικού, να ζήσουν τη ζωή, έχοντας στο τιμόνι κάποιον άλλο και όχι τους ίδιους.

Την Παρασκευή 1/ 5/2015, Η ψυχοθεραπεύτρια Wendy Lynch μίλησε στους καλεσμένους του Ελληνικού Κέντρου για τη Διαταραχή Πανικού και την Αγοραφοβία για μια εμπειρία που όλοι οι άνθρωποι έχουμε νιώσει τυχαία αλλά σπάνια κάνουμε μέρος της ζωής μας συνειδητά. Στα βιβλία η εμπειρία αυτή περιγράφεται με τη λέξη εναισθησία, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουμε τί σημαίνει, μολονότι όλοι μας την έχουμε βιώσει κατά καιρούς.