Πολλοί άνθρωποι με κρίσεις πανικού χάνουν την ελπίδα τους ότι θα γίνουν καλά. Σκέφτονται ότι μπορεί να μην παθαίνουν κάθε μέρα κρίσεις πανικού, αλλά δεν το πιστεύουν ότι θα ελευθερωθούν ποτέ οριστικά από την αγωνία του άγχους.
Η απελπισία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του αποτελέσματος στην ψυχοθεραπεία. Και ένα από τα συχνότερα λάθη στην ψυχοθεραπεία των διαταραχών άγχους. Όσο και να μειωθεί το σύμπτωμα, το όφελος της θεραπείας είναι μικρό και χρονικά περιορισμένο, αν ο ασθενής φοβάται την υποτροπή.
Για να γίνει πραγματικά καλά ένας απελπισμένος άνθρωπος, πρέπει πρώτα να ελπίσει πάλι. Αλλά πώς να ελπίσει, όταν τα καταφέρνει για ένα διάστημα και μετά υποτροπιάζει; Πώς να ελπίσει, όταν η μια θεραπεία μετά την άλλη απέτυχαν να δώσουν οριστική λύση στο πρόβλημα;
Για να νιώσουν οι απογοητευμένοι άνθρωποι το αίσθημα της ελπίδας, καλύτερη μέθοδος δεν υπάρχει από το να δουν με τα ίδια τους τα μάτια κάποιον που έλπισε και πέτυχε το φαινομενικά αδύνατο. Για το σκοπό αυτό, επισκέφτηκα το ζωγράφο Τριαντάφυλλο Ηλιάδη στην Θεσσαλονίκη όπου ζει και τον προσκάλεσα να μιλήσει για τη δύναμη της ελπίδας στο Ελληνικό Κέντρο για τη Διαταραχή Πανικού και την Αγοραφοβία.
Ο Τριαντάφυλλος Ηλιάδης δεν πάσχει από Διαταραχή Άγχους. Πάσχει από κάτι άλλο: Δεν έχει χέρια από τον αγκώνα και κάτω και το ένα του πόδι είναι κατά 20 πόντους κοντύτερο από το άλλο. Γεννήθηκε σε φτωχή αγροτική οικογένεια το 1950 στο χωριό Πετεινός, στην Ξάνθη, και έχασε τον πατέρα του, πριν γίνει 5 χρονών. Κατάφερε όμως να γίνει πετυχημένος ζωγράφος, κρατώντας το πινέλο με το στόμα.
Κατάφερε το φαινομενικά αδύνατο με τη δύναμη της ελπίδας και της συνεχούς προσπάθειας. Ήρθε λοιπόν στο Κέντρο Διαταραχής Πανικού και Αγοραφοβίας στις 23 Ιουνίου 2012 για να πολεμήσει την απελπισία. Ζωγράφισε με το στόμα και κουβέντιασε με τους παρευρισκόμενους για:
- το πώς νιώθει τώρα που πέτυχε
- πού βρήκε το θάρρος να προσπαθήσει
- το πώς τον βλέπουν οι δικοί του άνθρωποι
Ήταν μια συγκινητική και αληθινή εμπειρία. Αν ένας άνθρωπος χωρίς χέρια μπορεί να γίνει επιτυχημένος ζωγράφος, να έχει χαρούμενη οικογένεια και νόημα στη ζωή του, πώς γίνεται να μην μπορεί να γίνει καλά ένας άνθρωπος με μια διαταραχή άγχους, όσο επώδυνη και χρόνια και αν είναι, όταν η ψυχολογία έχει τα όπλα για να βοηθήσει.
Είναι θέμα αληθινής ελπίδας στον ασθενή και στοχευμένης προσπάθειας στον θεραπευτή.
